– Wereld Borstvoedingsweek –
Januari.
Ik leerde haar kennen. Een alleenstaande mama, zwanger van haar eerste kindje. We hadden meteen een bijzondere klik. De zwangerschap was niet eenvoudig. Er speelde een medische indicatie en corona kwam om de hoek kijken. Samen hebben we meerdere opties bekeken, besproken, gevoeld en gedeeld. Met steun van een verpleegkundige uit het ziekenhuis maakte deze mama de bijzondere keuze om uiteindelijk thuis te bevallen. Ze voelde een enorm vertrouwen in haar lijf en wist dat ze kon baren. De dag nadat ze haar beslissing aan de gynaecoloog had laten weten beviel ze thuis. Het was een prachtige bevalling! Heel vlot, krachtig, met oerkracht en alles wat ze te geven had werd haar dochter geboren. Een mooi, sterk meisje. Wel 4 weken te vroeg. De borstvoeding thuis ging als vanzelf.
Opname in het ziekenhuis bleek nodig te zijn ivm wisselende bilirubine waardes. Vanaf dat moment was het gedaan met haar rust en haar vertrouwen in wat er was en zou komen. Haar borstvoeding werd een strijd. Bijvoeden was meteen nodig en daar werd volledig de nadruk op gelegd. Iedere keer opnieuw werd er gezegd dat ze zelf nog geen melk had. Of te weinig. Of niet goed genoeg. Een flinke hoeveelheid kunstvoeding werd iedere keer gegeven en de borstvoeding werd bijzaak. Af en toe kwam er een lactatiekundige langs die van wanten wist, maar de rest van de tijd werd ze aan haar lot overgelaten. Pas bevallen, maar zelf zonder zorg…
Eenmaal weer thuis gaf deze mama nog steeds borstvoeding. Wel met continue pijn, een tepelhoedje, bijvoeden en vooral veel onzekerheid. Geen enkele mama wil haar baby tekort doen en dat was wel de angst die overgebleven was vanuit het ziekenhuis. Samen zijn we weer aan de slag gegaan. In het ziekenhuis mocht dat niet ivm corona, maar thuis voelden wij geen beperkingen. Het tepelhoedje werd losgelaten. Net als de kunstvoeding. Maar niet de pijn. En de angst voor de pijn. Waar liggen grenzen? Dat werd de vraag. Ik zag het, voelde het en gaf het als optie. Volledige flesvoeding. Ze was er nog niet klaar voor. Een enorm sterke kracht liet haar doorzetten. Maar toch… Het was zo. Toen voelde ze het zelf ook en maakte ze haar eigen, bewuste keuze. Vol liefde voor haar meisje.
En nu, nog steeds, blijkt het de juiste keuze te zijn geweest. Ze weet dat ze alles en meer heeft gegeven, maar toch doet het nog steeds pijn. Dat is een proces.
Ook deze ervaring wil ik met jullie delen. Want ook dit is borstvoeding. Iedere mama heeft daarin haar eigen proces en iedere keuze mag er zijn. Zolang het haar keuze is.
(dank aan de mama om dit te mogen delen)