Soms mag ik delen. Wil ik ook graag delen. Nu voor deze mama. Zij heeft nog niet zo lang geleden een prachtige baby gebaard. Ik was daarbij. Echter, er is nog een groot gemis. Het gemis van haar eerste baby. Helaas niet verder mogen groeien dan 9 weken zwangerschap. Maar daarom niet minder waardevol. Het deed pijn en het doet nog steeds pijn. En dat is okay. Dat mag je voelen. Al voelt dat voor haar niet zo. Om toch een mooie stap te kunnen zetten wil ze graag delen. Met mij. Met jullie.
“De eerste keer, het had zo mooi kunnen zijn….
De eerste keer direct zwanger het was zo fijn.
Wat ik voelde in mijn buik, het had zo mooi kunnen zijn.
De liefde die was er vanaf het begin,
toch zat er na bijna 9 weken niet meer meer in.
Het zat niet goed en het mocht niet zo zijn,
dat doet ook nu nog soms ongelooflijk pijn.
Voor anderen misschien niet tastbaar,
maar voor mij daarmee niet minder waar.
Ik heb het gevoeld, ervaren en lief gehad,
voor mij was het als een grote schat.
Ik heb het gekoesterd zolang het mogelijk was,
ondanks de misselijkheid en zo, was er echt mee in mijn sas.
Gevonden wat er voor mij echt toe doet, wat belangrijk is.
De leegte nu, het voelt echt als een gemis.
Maar hoe kort ook, het heeft mooie dingen gebracht,
te weten dat mijn kinderwens het juiste is waar ik naar smacht.
De euforie, het blij kunnen zijn,
wat ik heb kunnen voelen en delen was al zo fijn.
Nu uithuilen en als het goed voelt opnieuw beginnen,
in de hoop dat ik ooit een gezond kindje mag beminnen.
Dit vergeet ik echter nooit meer,
het was de enige echte, eerste keer!”
